Zaprawy klejące, czyli po prostu kleje do płytek powinny mieć określone właściwości dostosowane do rodzaju płytek , powierzchni na której będą nakładane oraz warunków w jakich będą użytkowane.
Wszelkie informacje tego typu znajdziemy na opakowaniu zaprawy. Oprócz podstawowych danych na temat przyczepności kleju, na opakowaniu znajduje się szereg różnych informacji oznaczonych symbolami.
Literami C (cementowy), D (dyspersyjny) i R (na bazie żywic) określa się typ kleju. Zaprawy cementowe, czyli podstawowe mają najmniejszą ilość dodatków. Powinny być stosowane w
suchych pomieszczeniach o stabilnym podłożu. Kleje dyspersyjne są mocniejsze niż zaprawy cementowe, dlatego też wyższa jest ich cena. Polecane są do okładzin ceramicznych na ścianach pokrytych płytami drewnopochodnymi, płytami gipsowo-kartonowymi i starą glazurą. Najdroższe są zaprawy na bazie żywic reaktywnych. Znajdują one zastosowanie w miejscach trudno dostępnych, na podłożach metalowych, wykładzinach PCV czy istniejących już płytkach. Wyróżnia je duża elastyczność i wodoszczelność.
Na opakowaniu znajdziemy także informację o klasie zaprawy. Cyfra 1 oznacza zwykłe kleje normalnie wiążące, a 2 zaprawy które mają podwyższone parametry i są mocniejsze. Symbole S1 i S2 oznaczają dopuszczalną odkształcalność. Warto zwrócić także uwagę na oznaczenia E, F i T, które sygnalizują nam w jakim czasie możemy nałożyć płytkę od momentu położenia zaprawy. Symbol E to czas wydłużony, F szybkowiążący a T oznacza obniżony spływ.
Przy zakupie kleju do płytek musimy mieć na uwadze przede wszystkim do jakich płytek można ją stosować (kamienne, ceramiczne, klinkierowe), czy nadają się do stosowania na zewnątrz, czy tylko wewnątrz budynku oraz jakie jest zużycie. Warto zwrócić szczególną uwagę na wodoodporność, mrozoodporność i przyczepność. Wbrew pozorom zaprawy mrozoodporne nie są przeznaczone do kładzenia przy ujemnych temperaturach! Jeżeli nasza zaprawa ma być użyta w miejscach podwyższonej temperaturze i bliskości ognia, to trzeba także kierować się ognioodpornością.